Paul: ‘Samen met Olga heb ik het voorrecht om familieopstellingen te begeleiden in onze systemische werkplaats — een plek die is ontstaan vanuit een gedeelde liefde voor het ambacht van systemisch werk, en de wens om anderen op dit pad te begeleiden.’
Olga; ‘We leerden elkaar kennen tijdens de Phoenix opleiding systemische werken in 2023 en toen voelde ik al; we vullen elkaar mooi aan. Dat was ook prachtig om afgelopen jaar te ervaren én ook om samen te verdiepen en te groeien; hoe doen we dat vanuit al onze eigenheid, dichtbij eigen expertise, waar komt het samen ten gunste van de groep. Paul kan rustig vertellen, vertragen en scherp observeren, dan blijft het even stil en zie ik hem processen. Ik ga in beweging en wil zien gebeuren; wat we delen is de liefde voor begeleidingswerk. Met Paul is het altijd thuiskomen in onze systemische werkplaats die we in 2024 samen startte; bij mezelf en de deelnemers in onze groepen.’
Paul; ‘Al tijdens de opleidingsdagen voelde ik: wij gaan samen iets neerzetten. En zo geschiedde. Olga is de ware drijvende kracht achter de systemische werkplaats. Zij heeft de gave en het enorme doorzettingsvermogen om van onze eerste schets en een idee daadwerkelijk iets te bewerkstelligen. Met haar scherpe blik, haar zorgvuldigheid en de liefdevolle aandacht die ze in alles legt - van het begeleiden van deelnemers tot het creëren van een bedding waarin kwetsbaarheid gedragen kan worden - maakt zij telkens opnieuw het verschil. Wat ik in haar bewonder, is hoe zij haar eigen leerweg niet schuwt, maar deze integreert in haar begeleiding. Dat maakt ons werk samen niet alleen diepgaand, maar ook écht.’
We kijken allebei altijd uit naar het begin van onze avonden. Het moment dat we elkaar zien, brengt al iets op gang. We praten bij, delen wat er op dat moment in ons leven speelt en voelen langzaam de energie van de avond opbouwen. Onze ontmoeting is meer dan alleen een start; het is een bewust moment waarin we samen de avond vormgeven. We nemen de tijd om te overleggen: waar zitten de vragen? Wat hebben we zelf eerst onder ogen te zien? En op welke punten raken de thema’s van de deelnemers ook aan onze eigen thema’s? Het is wat dát betreft steeds weer een uitdaging én een genoegen om onszelf op een authentieke manier in te mogen brengen, zonder dat het een routine wordt. Het voelt enorm waardevol om op deze manier te blijven werken aan ons vak – en er samen in te groeien.
De naam zegt het al....
In onze systemische werkplaats onderzoeken we samen de dieperliggende patronen die zichtbaar worden binnen systemen, zoals families of organisaties. We werken met vraaginbrengers en representanten, afhankelijk van wat zich op dat moment aandient. Zo ontstaat er telkens een unieke opstelling, afgestemd op de vraag en de dynamiek van het moment.
Wat we in deze werkplaats ervaren, nemen we mee naar onze eigen coachpraktijk. We verdiepen ons in wat zichtbaar is geworden, om beweging te brengen in vastzittende patronen. Zo ontstaat er ruimte voor verandering – en kunnen we deze inzichten op een praktische manier laten landen in ons werk met coachees.
We noemen het bewust een werkplaats, omdat het echt om vakmanschap gaat. Het vraagt tijd, aandacht, een scherp waarnemingsvermogen en veel toewijding. In die zin is het ook een plek van oefenen, leren en bijstellen – voor onszelf én voor onze coachees. Want in dit proces is er altijd ruimte voor nieuwe pogingen, nieuwe inzichten en groei.
Olga: ‘Juist de thema’s die leven bij de deelnemers raken mij als begeleider ook zo. Ieder komt in vertrouwen en soms is dat voor deelnemers heel spannend! In alle trajecten is dichtbij eigen potentieel blijven, of ontwikkelen, het startpunt, van mij als begeleider, maar ook van de deelnemers. Ik moet altijd even mijn perfectionisme loslaten, langs; ‘het goed willen doen’, in de ogen van een ander. Om echt getuige te kunnen en mogen zijn in elke ontmoeting, is zo mooi, een bron van leren!’
Paul: ‘Wat mij toch telkens weer raakt is het unieke verhaal dat zich ontvouwd in elke opstelling. De moed die ik zie. De bereidheid om te onderzoeken, te delen, stil te vallen. De kwetsbaarheid die zichtbaar wordt in woorden, stiltes, tranen. Telkens weer voel ik diepe dankbaarheid voor het vertrouwen dat deelnemers ons schenken. Dat zij hun verhaal toevertrouwen — rauw, echt, ongepolijst. En tegelijk loop ik mijn eigen pad, naast dat van de ander. Ik ontmoet mijn eigen thema’s in de verhalen van de ander. Steeds weer word ik uitgenodigd om ook in mijzelf te kijken. Te blijven. Te voelen. Te vertrouwen dat mijn aanwezigheid, precies zoals die is, genoeg is. Het systemisch werk blijft voor mij een diep menselijke ontmoeting. Waar begeleider en deelnemer niet boven of naast elkaar staan, maar samen onderweg zijn.’
Wat zo leuk is aan onze samenwerking?
We houden elkaar scherp en stemmen steeds beter op elkaar af in ons begeleiderschap. We vullen elkaar aan, begrijpen elkaar steeds dieper en leren elkaars manier van begeleiden echt kennen. Daardoor staan we steviger in onze rol, kunnen we beter inspelen op wat er bij de deelnemers speelt en voelen we makkelijker de flow van de avond.
Een groot geschenk in ons samenspel is ook de ruimte om samen te reflecteren. Bijvoorbeeld door vragen te stellen als: "Wat maakte dat je stilviel?" of "Wat raakte je tijdens de begeleiding in je eigen stuk?" Zulke gesprekken verrijken niet alleen ons eigen leerproces, maar inspireren ook de deelnemers. Zo ontstaat er een vruchtbare ontmoetingsruimte – en juist die ruimte zien we als het belangrijkste leerlandschap.
De bereidheid om onszelf mee te nemen in de ontmoeting, met alles wat er is, vormt de basis. Zolang wij blijven leren en ons kwetsbaar durven opstellen, creëren we ook voor de deelnemers een veilig en levendig leerklimaat. Dán zijn we authentiek – en precies daarin schuilt onze kracht.
Op naar nog meer systemische diepgang en verbondenheid in het komende jaar.
We zien ernaar uit jou te ontmoeten!
Paul en Olga
Reactie plaatsen
Reacties